अध्याय आठ - उपरती

श्रोते सस्नेह वंदे । योजुनी छलिकेचे धंदे ।
भरले आम्ही कांदे । हितशत्रुंच्या डोस्क्यात ॥

छलिकेची पायरी । चढलो एक सोडून वरी ।
आता गंमत आली खरी । ऐका जरा श्रोते ॥

एकदा माझ्या सदनी । ह्या मंडळीस बोलावूनी ।
केली गाणी-बजावणी । खिशात टाकले सा-यांसी ॥

‘ती’ही एकदम चपापली । आदराने पाहू लागली ।
नजर ‘ती’ची जरा न हलली । माझ्यावरून यत्किंचित ॥

माझ्या हितशत्रुंना । एकही कला अवगत ना ।
समाधान माझ्या मना । वाटले तेव्हा अनंत ॥

त्यानंतर बरेचदा । घरी बोलावले एकमेकां ।
पार्ट्या केल्या ओल्या-सुक्या । आम्ही सोबतच ॥

म्होरक्याने त्यांच्या । एकदा बोलावले आम्हाला ।
घरी त्याच्या जेवायला । एकटा असल्याकारणे ॥

ऐनवेळी मी दिली । त्याला टांग भली ।
माझ्याविना इतरांनीही । जाण्यास नकार दिला ॥

परी ‘ती’ला जायचे । होते त्याच्या घरी साचे ।
त्यासाठी ‘ती’ अमुचे । पाय धरू लागली ॥

शेवटी ‘ती’ रागावून । त्यांच्यासमवेत निघून ।
गेली आम्हास टाकून । म्हणले बिघडले पाखरू ॥

परी ‘ती’चे जाणे । होते माझ्या खेळाप्रमाणे ।
कारण ठरले होते करणे । पार्टी तिथे ओली ॥

ऐनवळी मी मुलींना । बोलावले त्याच्या सदना ।
आणि नकार दिला जाण्या । धुडकावूनी तया आमंत्रणा ॥

कारण कार्टे होते निर्लज्ज । ‘ती’च्यासमोर होतिल सज्ज ।
घेऊन हातात ग्लास । भरूनीया सोमरसाचे ॥

मला त्यांच्यावर । होता पूर्ण विश्वास ।
माझ्या अपेक्षेनुसार ।ते वागणार हे निश्चित ॥

‘ती’ गेल्यावर एक तास । होतो आम्ही कॉलेजास ।
चिंता होती माझ्या मनास । काय करत असेल ‘ती’?

आणि पुढच्या पाव तासात । रडत रडत ‘ती’ आली आत ।
शब्द न येई मुखात । ‘ती’च्या काही केल्या ॥

शिरली सखीच्या मिठीत । पाणी अखंड नेत्रांत ।
होते नाक फुरफुरत । लाल झाली रडून ‘ती’ ॥

मीही गेलो जवळ । करावयासी सांत्वन |
करून मोठे धाडस । काय झाले विचारले ॥

माझ्याकडे बघुनी । ओलावलेल्या डोळ्यांनी ।
जोरात मजला बिलगुनी । रडली ती हमसून ॥

चूक तिजला उमगली । मैत्रीस मात्र ती जागली ।
ना माफी मागितली । झाली अमुची ‘ती’ परत ॥

पूर्वीसारखी ‘ती’ । वागू लागली परत ‘ती’
भेटली जुनी ‘ती’ । त्या ‘ती’ला तोड नाही ॥