शिस्त

आमच्या हापिसात, ३ मजले आहेत. प्रत्येक मजल्यावर कमीत कमी ३५-४० क्युबिकल्स आहेत. सगळीकडची स्वच्छता एकमेकींशी स्पर्धा करत असते, पण आमच्या क्युबिकलच्या स्वच्छतेला तोड नाही. शेवटी आय.टी. विभागाचं क्युबिकल आहे ते!! प्रचंड शिस्त आणि टापटिपपणा ह्यांचा उत्तम नमुना म्हणजे आमचं डिपार्टमेंट. बाकी कुठेही जा, कुठल्याही टेबलवर जा, लोक आपापलं काम गुपचुप करत असतात. त्यांच्यासमोर मोठमोठे प्लॉट्स(म्हणजे फक्त डिजाईन, खरे प्लॉट्स नाहीत) असतात. ज्याकडे ते एकटक बघत काहीतरी लिहीत असतात किंवा तपासत असतात.

draughtsmen च्या समोर २ २१ इंची मॉनिटर्स, पेन्सिली, हायलाईटर्स, खोडरबर्स, निरनिराळ्या लांबीच्या आणि पारदर्शकतेच्या पट्ट्या, अस सगळ अस्ताव्यस्त पसरलेलं असतं. मधेच कोणी अभियांत्रिक येतो, घडी केलेल्या प्लॉट्सचा गठ्ठा त्यांच्यासमोर आदळतो आणि परत आपल्या कामाला लागतो. कोणाच्या इथे बॉक्स फाईल्सची थप्पी, कंपनीचे स्टॅंप्स असलं सामान पडलेलं असतं. कोणाच्या इथे कधीही गेलं तरीही फक्त खाण्याचे निरनिराळे पदार्थ मिळतात.



पण ह्या सगळयाहून IT ची टेबल्स फार वेगळ्याप्रकारे सजवलेली असतात कारण तिथे बिघडलेले keyboards, mouse, monitors, जुने पुराणे डब्बे म्हणजे PCs असा सगळा थाट असतो. ते डब्बेही कपडे काढलेले असतात, दुरुस्तीसाठी आलेले. ज्यात कैक वर्षांची धुळ कैक वर्षांसाठी वास्तव्याला आलेली असते. एकदा फुंकर मारली की कशी मस्त आभाळात जाते ढगांसारखी. फक्त हे काळे सावळे ढग बरसत नाहीत.



इथल्या बेशिस्तीवर मी मनोमन फिदा आहे. Hard-Disks, RAMs नुसत्या जास्त झाल्यासारख्या लोळत पडलेल्या असतात. कोणीऽऽही त्या उचलायची तसदी घेत नाही. माझ्या स्वभावाला अगदी अनुरुप वातावरण असल्यामुळे मीही इथे रुळत गेलो, आणि माझ्या अंगी असलेले सद्गुण, सद्सद्गुणात रुपांतरीत होवू लागले. आणि त्या सद्गुणांना परत दुर्गुणांमध्ये परावर्तित व्हावं लागतं कारण इटली किंवा तत्सम देशांमधुन कोणीतरी पाहुणा येणार असतो. आणि आम्हाला सगळ उचलून ठेवावं लागतं.

"ह्र्दयेश, चल जल्दी हमें ये सब हटाना है । बाहरसे कोई आ रह है । बॉसने सब हटानेको बोला है ।"

"हम्म्म्म्म्म"

"चल ये देख तेरे यहॉं की ट्रे में कितने गेटपासके xerox हैं, कितनी invoices, delivery challan , customer call reports पडे है । "

"पडे है तो उठानेका उसको, उसमें क्या?"

"तू भी आ । दिनभर gtalk पे मत बैठ ।"

"मैं किधर gtalk पे बैठा हुं? गोदरेजकी सडेली chair है मेरे नीचे ।"

"ये ले punch-machine । फाईल करना है सब ।"

"क्या बात है ! इतने जल्दी मिला punch-machine?"

"सही जगेपे रखा तो सब कुछ सही समय पे मिलता है ।"

"तु तो आसाराम बापु कि तरह बात करता है रे ! रवीबाबा की जय । लेकीन काम गाडगेबाबा का क्यु करता है ? फाईल लाके दे ना"

"मैं पंच करता हुं, तु फाईल कर।"

"देख भैय्या , पहिले सब पेपर्स categorize कर और ...... अबे क्यु फाडा वो पेपर? "

"ब्लॅंक था ।"

"तो फाडा क्यु? रफ के लिये वापर सकते थे ।"

"क्यु चाहिये रफ? ये क्या , ये सब रफ्ही है मेरे नीचे।"

"keyboard के नीचे ऐसा clear बोल भैय्या । मतलब अलग और गंदा होता है नही तो!!"

"वोही रफ्ही है सब ।"

"रफी? गाता है क्या ये रफी ?"

"ह्र्दयेश, कितना pj मारोगे?"

"ऎ साला, मेरा पेन मिल गया । तुने ढापा था ।"

"हॉं ! मेरे पास है ही नही ना !"

"वही मैं बोल रहॉं हुं ।"

"चल गेटपासका फाईल ला ।"

असं म्हणत एकएक करून सगळ्या फाईल्स मधलं सामान परत त्या त्या फाईल मध्ये गेलं. सगळ्या कपाटांवर आत ठेवलेल्या सामानानुसार बाहेर नावं चिकटवण्यात आली. server-racks ना त्या त्या server प्रमाणे नाव लिहिलेले कागदाचे कपटे चिकटवण्यात आले. कोणाच्या टेबलखाली असलेली चण्याची आणि दाण्यांची सालं कचऱ्याच्या बादलीत गेली. नको असलेले कागदाचे कपटेही त्याच बादलीत गेले. कंप्युटर्सना कपडे घालून वरच्या गोदामात फेकण्यात आलं. प्रत्येकाच्या टेबलवर चालू कि-बोर्ड, उंदिर, मॉनिटर, फोन आणि चालु डब्बा, एवढंच दिसू लागलं. जिवंतपणा नाहीसा झाला. आणि इतके दिवस शिस्तशीर दिसत असलेलं आमचं क्युबिकल परत एकदा बेशिस्त दिसू लागलं !!!!